Το Κάστρο του Διδυμοτείχου έχει τη δική του ιστορία. Μία ιστορία αιώνων με σελίδες δόξης, χλιδής και μεγαλείου αλλά και με σελίδες βουτηγμένες στα δάκρυα και στο αίμα. Σελίδες λαμπρές και σελίδες πολέμων και θυσίας.
Κείμενο του Ιωάννη Α. Σαρσάκη (Καστροπολίτη).Ξεσκονίζοντας κάτι παλιά βιβλία, έπεσε στα χέρια μου το εποχιακό περιοδικό «Θρακικός Οιωνός» τεύχος ΙΔ΄ Θέρος 2001, Αλεξανδρούπολη. Το υπόψη περιοδικό (που μοιάζει περισσότερο με βιβλίο), συνέγραψε ο αείμνηστος Διδυμοτειχίτης δημοσιογράφος Ευστράτιος Τσιρταβής και είναι κυρίως αφιερωμένο στην πόλη μας, έχοντας ως τίτλο «Εικόνες από το παλιό Διδυμότειχο και τον Έβρο».
Ένα έθιμο 800 και πλέον ετών, αναβιώνει κάθε χρόνο στη Βυζαντινή Καστροπολιτεία του Διδυμοτείχου την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Είναι το Πανηγύρι του Κάστρου ή αλλιώς «Καλέ Παναΐρ».
Στα πλάισια των εκδηλώσεων Πεντηκοστή- Καλέ Παναϊρ που έγινε στο Διδυμότειχο, πραγματοποιήθηκε και η συγκέντρωση των γκαϊντατζίδων. Είναι μια εκδήλωση που γίνετε κάθε χρόνο, με τους γκαϊντατζίδες να ξεκινούν από τις γειτονιές της πόλης και να καταλήγουν στην πλατεία όπου και παίζουν για να χορέψουν όλοι.
Την ημέρα της Πεντηκοστής το «Καλέ Παναϊρ» επικεντρώνεται στον Ιερό Ναό του Σωτήρος Χριστού, με κορυφαίο γεγονός τη λιτάνευση του Παντοκράτορα και της Παναγίας από το Ναό του Σωτήρος Χριστού στο κάστρο, στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Αθανασίου, για να επιστρέψουν την επομένη του Αγίου Πνεύματος.